David Villa

Tak jak obiecałam dodaję  po pięciu komentarzach :) 
Jednopart dla Anonimowej czytelniczki mego nudnego bloga <3 
Następny za tydzień, jeśli dożyję! :) Bo czuję że jak Arsenal w środę przegra z BVB, to chyba dostanę załamania nerwowego :D A wy komu kibicujecie w środę?
Pozdrawiam. 

Usiadłam na ławce i patrzyłam się na moje wnuki, które rozgrywały między sobą mecz w piłkę nożną. Uśmiechnęłam się widząc jak uganiają po ogrodzie za piłką. W pewnym momencie obok mnie usiadła moja najstarsza wnuczka- Sara.

- Nie grasz z nimi?- zapytałam.

-Nie. Piłka nożna jest dla lamusów. – urwała krótko.

-Nie mów tak dziecko. Nie mów. A tym bardziej przy dziadku! Zraniłabyś mu serce gdyby teraz to usłyszał.

- No ale nie słyszy, bo zasnął przed telewizorem!

- Jak to zasnął? Przecież zaraz mecz Barcelony!

- Oj da babcia spokój…Ten mecz jest taki ważny??

-Tak. Dla dziadka bardzo. Kiedyś w tym klubie grał.

- A no faktycznie! Tata coś kiedyś opowiadał…

-Tak…pamiętam to jak dziś…To wtedy się poznaliśmy.

-Jak grał w Barcelonie?

-Nie…troszkę później. Ale czasy gdy tam grał pamiętam bardzo dobrze. Widzisz twoja stara babcia była wielkim fanem piłki nożnej! I jestem nim do dziś. Gdyby nie moja miłość do tego sportu nigdy bym się z twoim dziadkiem nie ożeniła...Tylko musiała posłuchać się moich rodziców i ożenić z kimś kogo nie kochałam...

-Babciu? Czy ty coś ukrywasz?

-Oj...Sarciu...Są w życiu takie sprawy o których się nie mówi.

- Ale babcia mi powie prawda?

- Nie! To tajemnica! O tym wiemy tylko ja i twój dziadzio.

- Babciu...proszę powiedz mi! Obiecuje że nikomu nie powiem i zostanie to tylko między nami! Obiecuje!

- Ale nie masz prawa nikomu powiedzieć!

                                                                        ***

13 lipca  2013r. 

Leżałam na łóżku słuchając muzyki. Strasznie mi się nudziło tej soboty. Usłyszałam pukanie do drzwi. Do pokoju wszedł mój tato. Kazał mi zejść na dół . Bez żadnych obaw poszłam do pokoju w którym moja rodzina przyjmowała gości. Siedział tam kolega mojego ojca, ze swoim synem. Usiadłam przy stole i słuchałam o czym mówili. Na jedno zdanie włosy stanęły mi dęba. Nasi ojcowie rozmawiali na temat...Ślubu? Że niby ja...i ten chłopak? Chłopak którego nie znam? Którego nie kocham? Nie! W życiu! Zaczęłam kłócić się z ojcem. On jednak miał gdzieś mój sprzeciw. On chyba oszalał! Nie zostanę żoną tego chłopaka z przymusu! Wybiegłam z domu. Poszłam na stadion Atletico Madryt. Usiadłam na trybunach i zaczęłam płakać. Z moich oczu płynął potok łez. Płakałam bo, wiedziałam że nie mam innego wyboru i mój tata jest nieugięty. Będę musiała się z nim ożenić. Jedyne rozwiązanie w tej sytuacji widziałam w brutalny sposób. Śmierć. Ale nie chciałam popełniać samobójstwa. Nie chciałam. Zawsze marzyłam że spotkam mężczyznę swojego życia i będę miała z nim gromadkę dzieci. Niestety mój tata chciał uszczęśliwić mnie na siłę. W pewnym momencie poczułam dłoń na ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam mojego idola- Davida Villę. Dopiero teraz sobie przypomniałam że on od niedawna już nie jest piłkarzem Barcy. Usiadł obok mnie i zapytał co się dzieje. Zaczęłam mu opowiadać o sytuacji jaka mnie spotkała. Wiem, nie powinnam bo to obcy mi mężczyzna...Jednak rozum mówił mi że mogę mu zaufać. Rozmawialiśmy przez długi czas. W końcu zadzwonił mój telefon. To ojciec. Kazał mi wracać do domu. Szybko wstałam i ruszałam ku wyjściu. David złapał mnie za rękę. Zapytał mnie jak mam na imię. Powiedziałam mu, i już chciałam biec do domu gdy, ten dał mi swój numer telefonu i kazał dzwonić jeśli coś się wydarzy. Obiecał że mi pomoże. Gdy wróciłam do domu tato, zrobił mi awanturę. Zamknęłam się w swoim pokoju. Z żalu i rozpaczy zasnęłam. Obudziłam się w środku nocy. Nie mogłam z powrotem zasnąć. Usiadłam na parapecie i tępo patrzyłam się w ulice. Padał deszcz. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Miałam 10 nieodebranych połączeń od Davida. No tak zapomniałam do niego zadzwonić...Zawsze marzyłam o tym żeby go spotkać i móc z nim porozmawiać. Teraz gdy było to możliwe i mam nawet jego numer nie czułam wielkiej radości. Napisałam mu smsa żeby się nie martwił i że jest ok lecz, po chwili do mnie zadzwonił i domyślił się że nic nie jest w porządku. Umówiliśmy się na następny dzień. Potem umawialiśmy się jeszcze kilka razy. Oczywiście potajemnie. Pewnego razu a dokładniej to było nasze 8 spotkanie, David mnie pocałował. Poczułam się taka wyjątkowa, i że pierwszy raz komuś na mnie zależy...i to z wzajemnością. Po miesiącu czasu, gdy mój tata zaczął coraz bardziej się przygotowywać do mojego ślubu, mój ukochany z którym można by powiedzieć porządnie romansowałam dał mi pewną propozycję. Mianowicie miałam z nim wyjechać do Niemiec. Miałam mętlik w głowie. Kochałam go, ale bałam się sprzeciwić ojcu...Jednak uznałam że nie mogę go stracić. Pewnej nocy spakowałam się i wyjechałam z moim już wtedy narzeczonym. Ojciec próbował mnie szukać lecz, na marne. Wysłałam mu tylko list, że jestem szczęśliwa i  żeby mnie nie szukał. Potem ożeniłam się z Davidem. Było mi smutno że na naszym ślubie nie było nikogo z mojej rodziny ale, musiałam się z tym pogodzić. Po roku czasu na świat przyszła nasza córka. Potem po kilku latach syn, i na końcu znowu córka. Po kilkunastu latach wróciliśmy do Hiszpanii.

                                                                       ***

- Potem nasza córka urodziła ciebie.- otarłam starą dłonią łzę z policzka. 

- Babciu...przepraszam...Nie powinnam...

- Ale Sarciu...Nic złego nie zrobiłaś.

- Dziękuje że mi o tym powiedziałaś- cmoknęła mnie w policzek- Pójdę obudzić dziadka na mecz. 

Koniec.